40 yıldan fazla bir süre önce Kolombiya'nın uzak doğusundaki engebeli arazilerinde, agronomistler tarafından tropikal bir çölün eşdeğeri olarak reddedilen bir alanda, Paolo Lugari adında bir Kolombiyalı geliştirme uzmanı, medeniyetin sınırlı fosil yakıtlara ve endüstriyel tarıma bağımlılığını değiştirmenin mümkün olup olmadığını görmek üzer bir köy projesi hazırladı.

Köy basit ama zorlu bir fikirle başladı: Tarımda enerjinin kendi kendine yeterliliğini ve yaratıcılığını test etmek için kolay, verimli bir yer seçmek yerine en zor yerinde konumlandı. Topluluğun evrimine yön veren kavram, bugün dünyayı yöneten petrol krizlerinden çok önce tasarlandı.

Bölgede güçlü bir FARC ve paramiliter varlığından dolayı, bölgeden daha önce kaçmış olan bilim adamları ile birlikte eski göçebe Guahibo Kızılderilileri de bu projeye katıldı. Bilim adamları topluluğun evlerinin, laboratuvarlarının ve fabrikalarının tasarımına yardımcı oldular.

Yaşadıkları yasak araziye rağmen, köylüler, çocukların oynadığı tahterevalli tarafından işletilen bir su pompası, güneş mutfakları ve reçinesi olan tropikal çamlarla yaklaşık 20.000 dönüm kapsayan bir ağaçlandırma programı gibi hayatı kolaylaştırmak için yenilikçi cihazlar geliştirdiler.

Topladıkları reçineyi kamyonlar ve motosikletler için biyoyakıt haline getirilir. Vernikler ve keten tohumu yağı gibi diğer reçine ürünleri satarak köye gelir kaynağı sağladılar. Ayrıca köyün enerji ihtiyacını karşılamak üzere rüzgar enerji sistemleri hazırlayarak dışa bağımlılığı sonlandırdılar.